Αποκαμωμένη από την οικονομική κρίση και την πληθώρα των καθημερινών προβλημάτων, η κοινωνία παρακολουθεί αναστατωμένη τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των νέων και την τυφλή έκρηξη οργής των εξαθλιωμένων. Καθένας αντιδρά όπως μπορεί και ανάλογα με ό,τι αποθέματα ενέργειας του έχουν μείνει μιλάει, γράφει, ακούει, κλαίει, διαβάζει, φωνάζει, αδιαφορεί, σατιρίζει, φοβάται, καταστρέφει, σκέφτεται.
Κοινός παρανομαστής όλων των αντιδράσεων η βαθιά απογοήτευση από την πολιτική και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Οι προοπτικές της χώρας γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες από τη χρόνια συσσώρευση των σκανδάλων και των ατελείωτων λάθος επιλογών. Το χάος και η σύγχυση αξιών και προτεραιοτήτων στη δημόσια ζωή έχουν κάνει την όποια ελπίδα ακούγεται τώρα για το μέλλον, να φαίνεται λες και είναι μόνο ανακλαστική. Ελπίδα, δηλαδή, που στην καλύτερη περίπτωση είναι για το όνομα της ίδιας της ελπίδας και της τιμής των όπλων του φύσει και θέση αισιόδοξου ανθρώπου. Ελπίδα που είναι αόριστη σαν ψευτοστοχευμένη προπαγανδιστική αφίσα. Ελπίδα παλαιάς κοπής και αντιδραστική, χωρίς μελετημένο περιεχόμενο και νοήματα. Τέτοιου είδους ελπίδα κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στην πληγωμένη αγορά.
Από το Σάββατο και μετά ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του μοιάζουν με ζόμπι καθώς ο λόγος και οι κινήσεις τους μεταφέρουν την αποπνικτική, σαν την ατμόσφαιρα της Αθήνας, πολιτική τους αποσύνθεση. Αργά η γρήγορα τη λύση θα τη δώσουν οι πολίτες. Καθώς όμως εδώ και δυο μήνες γονιμοποιείται η νέα πολιτική εναλλαγή, ελπίζω βάσιμα αυτή τελικά να συμβεί ως αποτέλεσμα της έλλογης έγκρισης ενός σχεδίου, όχι οράματος, για μια νέα Ελλάδα με σαφείς στόχους και προτεραιότητες και όχι στη λογική του ώριμου φρούτου και της σανίδας σωτηρίας. Όσο πιο σύντομα μπορέσει να αρχίσει αυτή η συζήτηση τόσο το καλύτερο.
* Η φωτογραφία είναι του καλού μου φίλου Πέτρου Σανταμούρη, από το facebook
Αλέξανδρος Μελίδης 