Σαν σήμερα 2 Μαΐου το 2007, ξεκίνησε η επαγγελματική μου συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Είναι αλήθεια οτι πριν να περάσω το κατώφλι της Χαριλάου Τρικούπη για να συναντήσω τους μελλοντικούς μου συνεργάτες δεν περίμενα ποτέ οτι θα εργαζόμουν σε πολιτικό κόμμα. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την πολιτική επικοινωνία και το Διαδίκτυο για περισσότερο απο 10 χρόνια. Κάποτε σαν στέλεχος εταιρείας δημοσκοπήσεων και επικοινωνίας είχα επισκεφθεί τα γραφεία του κόμματος και είχα μάλιστα εργαστεί για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ σε συγκεκριμένα έργα. Ωστόσο, επαναλαμβάνω, αν και είχα τα τυπικά προσόντα (σπουδές πολιτικής επιστήμης και μεταπτυχιακά στις μαζικές επικοινωνίες) σχεδόν απέκλεια το ενδεχόμενο να εργαστώ σε κόμμα.
Οι λόγοι για αυτό ήταν τότε προφανείς. Καταρχάς, ποτέ δεν είχα άμεση ή έμμεση αναφορά σε κανένα πολιτικό στέλεχος. Είναι γνωστό στους παροικούντες οτι για να πιάσεις δουλειά σε κόμμα, αν δεν αποσπαστείς απο άλλη θέση που ήδη κατέχεις στο δημόσιο, ο συνήθης κανόνας είναι να σε φέρει κάποιος πολιτικός. Τότε, επίσης, δεν υπήρχε ιδιαίτερη ορατότητα των ανθρώπων που εργάζονταν σε κόμματα, όχι οτι σήμερα υπάρχει βέβαια, και η εικόνα που είχα στερεοτυπικά σχηματίσει δεν προέβαλλε καμία θελκτική προοπτική.
Σιγά, σιγά αυτή η στερεοτυπική εικόνα άλλαξε. Αρχικά ήταν ένας φίλος και συνάδελφος που κάποια στιγμή εργάστηκε εκει. Ηταν αρχές του 2005 όταν μου μιλούσε για την αναδιοργάνωση που επιχειρούσε ο Παπανδρέου και για την αναζήτηση ανθρώπων που ειδικεύονται στην πολιτική χρήση του Διαδικτύου. Επειδή ήταν ακριβώς το αντικείμενό μου και λόγω της εκτίμησης στο φίλο και συνάδελφο κάποια στιγμή έστειλα βιογραφικό. Συναντήθηκα με τον υπεύθυνο του τμήματος Διαδικτύου, Πληροφορικής και Νέων Τεχνολογιών και τον τότε γενικό διευθυντή, όπου ήταν και οι αποδέκτες του βιογραφικού, αλλά θέλετε λίγο οτι τα κόμματα δεν έχουν τυπικές διαδικασίες διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού με follow up, λίγο η τρέλα της προετοιμασίας για τις δημοτικές εκλογές η υπόθεση κάπου κόλλησε. Λίγους μήνες μετά, ξεκίνησα το προσωπικό μου blog όπου έγραφα για θέματα πολιτικής, νέων τεχνολογιών και δημοσκοπήσεων. Ηταν η περίοδος των προκριματικών για το χρίσμα των δημοκρατικών στις ΗΠΑ και η καμπάνια του, τότε άγνωστου και εντελώς αουτσάιντερ, Ομπάμα μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον ήδη απο την αναγγελία της υποψηφιότητάς του μέσω YouTube. Τα post που έγραφα τα προωθουσα με email σε φίλους και κάποια απο αυτά και στον Θόδωρο Καρούνο, υπεύθυνο του τμήματος πληροφορικής. Τη δεύτερη φορά που με κάλεσαν δεν υπήρξε κόλλημα και κάπως έτσι, πριν απο ακριβώς 6 χρόνια, έγινα συνεργάτης του ΠΑΣΟΚ.
Η συνεργασία σταμάτησε άδοξα, αλλά για καλό, πριν λίγο καιρό. Απο την εμπειρία και τα υλικά αυτών των χρόνων θα μπορούσα να γράψω δυο διατριβές, άλλες τόσες συντομότερες πραγματείες για επαγγελματίες της πολιτικής ενώ έχω υποσχεθεί ήδη να συμβάλλω σε σχετικό μυθιστόρημα ενός φίλου. Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ήταν μια συναρπαστική επαγγελματική εμπειρία γεμάτη προκλήσεις, συγκινήσεις, απογοητεύσεις, πολλές ήττες, μικρές νίκες στα σημεία ύστερα απο ανορθόδοξο παιχνίδι στα όρια, όμορφες αποτυχίες και κάτι λατρεμένες, ταπεινές και εύθραυστες επιτυχίες στις οποίες είχα την τύχη και την τιμή να συμμετέχω μαζί με μερικούς άλλους αφανείς ήρωες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό των πρώτων μηνών όταν η βιωματική πλέον εμπλοκή στη λειτουργία του κόμματος όχι απλά ανέτρεψε αλλά συνέτριψε πλήρως την προηγούμενη αντίληψη ότι μια τέτοια δουλειά δεν είναι «κανονική». Είχα βέβαια την τύχη να εργάζομαι σε ένα τμήμα όπου η ανοικτή συνεργασία, το μοίρασμα της γνώσης, ο μηνιαίος προγραμματισμός εργασιών και ο απολογισμός ήταν οι κανόνες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο της αντιπολίτευσης, πριν το Κίνημα αποκτήσει δημοσκοπικό ρεύμα και σφίξει κάπως η κεντρική επικοινωνιακή πειθαρχία, που είχαμε την ελευθερία με πολιτική κάλυψη στο ανώτερο δυνατό επίπεδο να πειραματισθούμε με νέες μορφές συμμετοχής και διαλόγου. Η διαβούλευση για το κυβερνητικό Πρόγραμμα το 2007 και ιδιαίτερα το wikipolitics.gr για τον συνεργατικό, τύπου crowdsourcing, κοινοβουλευτικό έλεγχο ταράξαν για μια στιγμή τα κομματικά νερά, εκτιμήθηκαν απο ειδικούς, ερευνητές και λίγους ανθρώπους που συμμετείχαν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους εθελοντές Διαδικτύου με τους οποίους παλέψαμε για τη διάχυση των εφαρμογών του Διαδικτύου και του μοντέλου της ανοικτότητας σε όλες τις οργανώσεις και τα στελέχη ανα την Ελλάδα συχνά κάτω από αντίξοες και άγονες συνθήκες. Προσπαθήσαμε για την ψηφιακή εγγραμματοσύνη ενός κομματικού μηχανισμού που μας αντιμετώπιζε συγκαταβατικά κοιτώντας μας κατά καιρούς σαν… ούφο με πράσινο σκουφο. Ευτυχώς που μαζικοποιήθηκε το Facebook και μερικοί θα κατάλαβαν, στο περίπου, τι έλεγαν κάποτε οι εθελοντές Διαδικτύου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα τον Μάρτιο του 2009 όταν σε ένα brainstorming περπατώντας με τον Γιώργο τη διαδρομή Εξάρχεια-Ευελπίδων σκέφθηκαμε και καταχωρήσαμε το όνομα χώρου opengov.gr σαν πρόταση που θα φιλοξενούσε, όταν το κόμμα θα γινόταν κυβέρνηση, τις πολιτικές που επεξεργαζόμασταν με ομάδα εθελοντών στο πλαίσιο της επιτροπής για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση και το ρίγος που ένιωθα, την πρώτη εβδομάδα μετα τις εκλογές του 2009 κάθε που έμπαινα στο Μέγαρο Σταθάτου, για συναντήσεις της ομάδας ηλεκτρονικής διακυβέρνησης του γραφείου του πρωθυπουργού, με την αίσθηση της εντολής του κόσμου που ψήφισε για να εφαρμόσουμε τις πολιτικές για τη διαφάνεια και τη διαβούλευση που σχεδιάσαμε και προτείναμε στο εκλογικό σώμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δημιουργικό χάος που ζήσαμε στις δημοτικές του 2010 και που τελικά καρποφόρησε σχεδόν απο το πουθενά με την εκλογή του Καμίνη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φίλους και συνεργάτες που απέκτησα σε αυτα τα χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κόρη μου που πανηγύριζε τρέχοντας και φωνάζοντας σε όλο το σπίτι «ο μπαμπάς ήρθε μέρα» οταν κάποτε γύρισα «νωρίς» στο σπίτι ύστερα απο ένα μακρύ σερί που επέστρεφα και ήταν νύχτα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά της Άννας μόλις άνοιγε η πόρτα το βράδυ μετά το τέλος κάθε εκλογικής αναμέτρησης.
Είμαι ευγνώμων που είχα την τύχη να κάνω αυτη τη δουλειά και προτρέπω ανεπιφύλακτα όλους όσοι έχουν τα προσόντα και τη θέληση να ασχοληθούν επαγγελματικά με την πολιτική και τα κόμματα να δοκιμάσουν, ειδικά τώρα. Οι πιθανότητες για αυτό που στην προηγμένη δύση αποκαλούν «success story» σε αυτόν εδω τον τόπο δεν είναι με το μέρος μας, αλλά αξίζει. Τα κόμματα και η δημοκρατία χρειάζονται επαγγελματίες.
ΥΣ. Σκεφτόμουν να γράψω περίπου τα παραπάνω εδω και λίγο καιρό, αλλά για κάποιο λόγο το ανέβαλλα. Το έναυσμα μου το έδωσαν η Τζίνα Μοσχολιού με τα όσα ανέφερε, σε δυο συνεχόμενες πρόσφατες εκπομπές της στον Αθήνα 984 (τα podcasts εδω κι εδω) για την ανάγκη επαγγελματισμού στα κόμματα καυτηριάζοντας την υποκρισία που περισσεύει στο θέμα της χρηματοδότησης των κομμάτων και ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος με το ποστ του για την χρηματοδότηση των κομμάτων σε αδιαφανές κράτος.
Αλέξανδρος Μελίδης 