Το google buzz, μια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης που είναι ενσωματωμένη στο περιβάλλον λειτουργίας του gmail δεν εντυπωσίαζει ως τέτοια. Με δεδομένη την από καιρό λειτουργία εφαρμογών όπως το twitter gadget και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Google Reader απέχει όσο χρειάζεται από τον χώρο εργασίας του gmail, αυτά που πραγματικά προσθέτει το buzz στην καθημερινή εμπειρία συμμετοχής στον κοινωνικό ιστό είναι μάλλον λίγα και αναντίστοιχα με την αρχική ενόχληση που προκαλεί αυτό το κάτι σαν δεύτερος χώρος εισερχομένων που, κάπως αφαιρετικά, μοιάζει να είναι το buzz.
Σημειολογικά, η θέση που καταλαμβάνει στο ιδιαίτερα δημοφιλές περιβάλλον του gmail μόνο τυχαία δεν πρέπει να είναι.
To buzz δεν τοποθετήθηκε στην οριζόντια γραμμή πλοήγησης στην κορυφή του gmail δίπλα στα Έγγραφα, το Ημερολόγιο, τον Reader και τα υπόλοιπα. Μπορεί να φαίνεται πειραματικό ακόμα, όμως δεν διατίθεται σαν ένα έστω προεξέχον εργαστηριακό εξάρτημα μέσα από τα Labs. Η επιλογή να μπει ανάμεσα στα εισερχόμενα και τα απεσταλμένα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου υπογραμμίζει ακριβώς αυτό τον παρεμβλητικό ρόλο που η στρατηγική της google επιφυλλάσει στην αποστολή του. Να εξοικειώσει δηλαδή τη μεγάλη βάση των χρηστών της όχι απλά και μόνο με τις αρετές του κοινωνικού ιστού, αλλά με την ιδέα ότι ο χώρος του προσωπικού τους ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μπορεί να είναι και μια πλατφόρμα μοιράσματος πληροφοριών με όλο τον κόσμο, πέρα από τον κλειστό κύκλο των επαφών της παραδοσιακής ηλεκτρονικής τους ατζέντας.
Μια εξοικείωση που αν τελικά πραγματοποιηθεί σε έκταση που να δημιουργεί νέες ανάγκες διαδικτυακής επικοινωνίας και συνεργασίας σε ευρύτερες κατηγορίες χρηστών, ίσως να ‘ναι και το απαραίτητο ενδιάμεσο βήμα για την κατανόηση του τι είναι και σε τι μπορεί να βοηθάει το google wave. Μεταξύ άλλων εύστοχων παρατηρήσεων, ο Steve Rubel επισημαίνει πως το buzz είναι ένα ελαφρύ google wave εκφράζοντας μάλιστα αμφιβολίες για το αν τελικά θα πιάσει. Είναι ίσως νωρίς για να κρίνουμε την τύχη του. Αυτό που διακρίνω ωστόσο είναι ότι η έλευση του buzz τείνει να ευνοεί περισσότερο τις συζητήσεις περί δημόσιου χώρου, ιδιωτικότητας και δημοσιότητας από ό,τι συνέβη με το wave. Για να ασκήσει κανείς κριτική στο wave πρέπει να περιγράψει με σαφήνεια τα άλματα λογικής και πραγματικότητας που θα κάνει στην υπόθεση εργασίας του. Πως αλλιώς άλλως τε θα μπορούσε κανείς να καταστρώσει την κριτική του σε ένα τόσο προωθημένο στη σύλληψή του σύστημα επικοινωνίας, όπως το wave, που γίνεται εξαιρετικά αμφίβολο αν η χρήση του θα εξαπλωθεί και η μορφή του επικρατήσει.
Με το buzz η κριτική φαίνεται απ’ την αρχή πως είναι πιο προσιτή υπόθεση στους προβληματισμούς των σημερινών άνθρωπων . Έτσι φάνηκε από τις ανησυχίες που εκφράστηκαν σχετικά με την δυνητικά αποκαλυπτική επιλογή της Google να φαίνεται στους υπόλοιπους ακόλουθούς σου, χωρίς να το έχεις προεγκρίνει, ποιούς από τους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνείς συχνότερα μέσω gmail ακολουθείς και αντίστοιχα ποιοί σε ακολουθούν. Ενδιαφέρουν έχουν τα δύο παραδείγματα τα οποία επιλέγουν περισσότερο οι επικριτές αυτού του αποκαλούμενου default opt out setting του buzz. Το ένα αφορά στους/στις συζύγους που ενδεχομένως θα μάθουν ότι ο/η νύν επικοινωνεί με email/gtalk με την/τον πρώην. Και το δεύτερο στους υψηλά ιστάμενους στις εταιρικές ιεραρχίες που θ’ ανακαλύψουν ποιοι εργαζόμενοι έχουν επικοινωνήσει με ποιούς ανταγωνιστές. Ένα καθ’ όλα λογικό κίνητρο κριτικής σε ένα μεταβικό κόσμο όπου το χρήμα και το σέξ κινούν τόσα πολλά.
Αλέξανδρος Μελίδης 